عمه‌ جان ما كجا، شام ويران كجا
آل پيغمبر و، كنج زندان كجا

عترت مرتضي، ظلم عُدوان كجا
دختري كوچك و، درد هجران كجا

از رقيّه خبر، نِي مگر باب من
كز فراقش نمانده، به جان تاب من

من كه مظلومم و غريبم، تنهايم نگذاري بابا (2)
بعد تو غم شود نصيبم، تنهايم نگذاري بابا (2)

در دلم دارم آه پنهاني
سينه‌ام گشته بيت الاحزاني
صفا برفته از دل و جان
رسد زسينه آه سوزان
نباشد اين غم بر من آسان، تنهايم نگذاري بابا⁽²⁾

بعد تو اي عزيز مادر گريه‌ها دارد زينب ⁽²⁾
صد هزاران دشمن اينجا آشنا دارد زينب ⁽²⁾

اي برادر اي نور ديده
قامت من شده خميده
قدكماني چو من كه ديده
غريب زينب (حسين حسين) طبيب زينب، گريه‌ها...

الهي، گواهي، غريبند آل پيمبر
اين يتيمان، ده پناهي، غريبند آل پيمبر

بي‌كس و بي‌يار و ياور زينبم من
بي حسين و بي برادر زينبم من
بي ابالفضل دلاور، بي علمدار و برادر
يا الله، غريبند آل پيمبر

ز روي نيزه بابا جان، به اين يتيمان كن نظري (2)
نما وفايي بابا جان، به خيمه‌ها تو كن گذري (2)

نما نگاهي بهر خدا
زروي نيزه رأس جدا
كه هستيِ ما گشته فنا
به اين يتيمان كن نظري (2)

الهي در اين دشت غربت، پناهي ندارم (2)
الهي در اين دشت پرخون، پناهي ندارم (2)

الهي دگر غمگساري ندارم
در اين دشت پرخون پناهي ندارم
علمدار و يار و سواري ندارم
پناهي ندارم، پناهي ندارم

آفتاب كربلا، سوزانده پيكر، حسين، حسين، حسين
مي‌سوزد ازعطش، گلهاي پرپر، حسين، حسين، حسين

آهسته‌تر بتاب، بر لاله‌هاي دشت
آتش گرفته است، گويي فضاي دشت
تنها و تشنه كام، شد ناخداي دشت

حسين، حسين، حسين

تو بي‌يار و ياوري، اي حسين تشنه لب (2)
عزيز پيمبري، اي حسين تشنه لب (2)

فداي لعل و لب عطشان تو
فداي اين سينة سوزان تو
دست يتيمان به دامان تو
حرم را تو سروري، اي حسين تشنه لب (2)

سر خون چكاني به نيزه           تسلاي يتيمان است
به حـال پريشان زينب             لبالب ديده گريان‌است

حرم را به آتش كشيدند
سر تشنگان را بريدند
به هر سو يتيمان تشنه
زترس عدو مي‌دويدند

تسلاي يتيمان است

حسينم ديده‌ها وا كن                غريب است زينب(2)
غريبـان را تماشا كن                 غريب است زينب(2)
حسين خلق عالم شده در عزايت
بگوش جهان مانده بانگ و صدايت
سعادت بُود هر كه باشد گدايت
دل شيعيانت شده مبتلايت

غريب و تنها (حسين من)          ميان گلها (حسين من) واويلا، غريب است زينب (2)

سينه زد جبريل، بر سر نعش، زادة زهرا
كشته شد تشنه، از دم خنجر، نو گل زهرا

چون زمركب شه بر زمين افتاد
لرزه بر قلب عالمين افتاد
زلزله در اركان دين افتاد
خسته و حيران زينب كبري                  آه و واويلا

قتلگاهت حسين نور دلها       دهد بوي زهرا (2)
آمـده مـادرم تـا نشيـند       به بالين گلها (2)

آمدم تا وداعت بگويم
پيكرت را حسينم بجويم
با حسينم غم دل بگويم
مقتلت را زِ اشكم بشويم    دهد بوي زهرا (2)

اگر تو حسيني برادر، بگو پس چرا سر نداري
اگر تو حسيني برادر، چرا حال گفتن نداري

عزيزم چرا غرق خوني، برادر تو نور عيوني
تو خسته ز زخم فزوني، عزيزم شهيدم برادر
بگو پس چرا سر نداري 

مي‌آيد آواي قرآن از سر حسين
مي‌بارد اشك و خون، چشم خواهر حسين

دريغا درد زينب را دوا نيست
مرا كشتي شكست و ناخدا نيست
گل اشك مرا طاقت روا نيست
حسينم وا حسينم

تن حسين مانده به صحرا يا رسول‌الله
ببين به غربت عزيز زهرا يارسول‌الله

يا محمد بين حسينت غرق خون
پيكر او بي‌سر است در خاك و خون
ياورانش كشته در درياي خون                     يا رسول‌الله

برادر جان بي تو در دل صحرا
شده تنها خواهرت گل زهرا

حسين جان اي آبروي دو عالم

تو بالاي نيزه رأس پر از خون 
بروي ناقه‌ام با دلِ پر خون 

افتاده بي‌سرفرزندزهرا       بي‌ياروياوربرخاك صحرا

درد يتيمي درمان ندارد
سوز جدايي پايان ندارد
در سوگ بابا ديگر سكينه
جز ديدگانِ گريان ندارد 

كوفيان بي‌حيا، مزنيد آتش به خيمه‌ها
اين حسين خون خدا، غريب و تنها به كربلا

يا محمد بين حسينت غرق خون
پيكر او بي‌سر است در خاك و خون
ياورانش كشته در درياي خون، آه و واويلا
 

قطعه قطعه گشته اعضاي حسين
كشته‌ي راه خدا گشته حسين
اكبر و اصغر فدا كرده حسين، آه و واويلا

بريده حنجر، عزيز مادر، كجا جويم تو را برادر (2)
اي پاره پيكر، اي جان خواهر،كجا جويم تورا برادر (2)

نه پيرهم بر تنت نه بر پيكرت سري، برادرم
بده نشانم كه تا كنم بر تو خواهري، دلاورم
بگو تو از حنجر بريده، ميان مقتل به خون تپيده

كجا جويم تو را برادر (2)