صبر كن تا سير بينم روي تو مست گردم از خَمِ ابروي تو از وداعت محشري گشته به پا وايِ از اين غربت آل عبا واي من شد آخرين ديدار ما مي‌شود مشكل پس از تو كار ما مي‌گن تو روز عاشورا اول كسي كه از بني‌هاشم وارد ميدان شد، آقا علي‌اكبر امام حسين بوده. مياد خدمت آقا؛ بابا اذن ميدان مي‌دي؟
وقتي پدري رو جنازه‌ي جوونش خم مي‌شه يا ميفته، يه كسي كه از همه بهش نزديكتره مياد زير بغلش رو مي‌گيره و اونو از رو جنازه بلند مي‌كنه. يه وقت آقا صورتش رو به صورت علي گذاشت اونقدر گريه كرد تا بي‌حال شد، تو اون بي حالي ديد دستي رو شونش خورد برگشت ديد زينبه فرمود خواهر تو اينجا چيكار ميكني؟ عرض كرد آقا جون اومدم صورت علي رو نگاه
دل خسته‌ي زينب از غم شكست شكست و رگ صبر و طاقت گسست خروشان چو امواج درياي غم برآشفته آمد برون از حرم زنان حرم، اشك ريز آمدند همه كودكان سينه خيز آمدند همه همچنان هاله در گِرد ماه
سرو شكسته ياس ز خون ارغوانيم بعد از تو خاك بر سر اين زندگانيم از سينه آه مي‌كشم و ناله مي‌زنم اي آسمان من، به زمين مي‌نشانيم در لحظه‌ي غروب تمنا چه ديدنيست با چشمهاي بسته‌ي تو هم زبانيم لب باز كن به حرمت موي سپيد من
تا نظر بر قد و بالاي رسايت كردم سوختم، وز دل پر درد دعايت كردم آخرين توشه‌ام از عمر تو اين بود علي كه غم‌انگيز نگاهي به قفايت كردم تو ز من آب طلب كردي و من مي‌سوزم كه چرا تشنه‌لب از خويش جدايت كردم گر كمي آب نبودم كه رسانم به لبت
من آن پدرم كز پسرم دست كشيدم صبحم ز ستاره سحرم دست كشيدم شد روزِ جهان در نظرم تيره‌تر از شب آنجا كه ز نور بصرم دست كشيدم در باديه‌ي عشق ز طوفان حوادث من از شجر و از ثمرم دست كشيدم با خون جگر اين گُهر افتاد به دستم
نفس شمرده زدم همرهت پياده دويدم محاسنم به كف دست بود و اشك به چشمم گهي به خاك فتادم، گهي ز جاي پريدم دلم به پيش تو، جان در قفات، ديده به قامت خداي داند و دل شاهد است من چه كشيدم
تا صداي تو شنيدم پسرم آه از سينه كشيدم پسرم شد جهان در نظرم تيره و تار ديدم اين گوشة پُر گرد وغبار نيزه‌ها را همه بالا بردند رو سوي يوسف ليلا بردند آمدم خسته دل اين سو پسرم
به ميدان رفتي و برگشته‌اي لب تشنه‌تر اكبر كنار خيمه‌ها چشم انتظارت بودم اي دلبر تو از من تشنه‌تر هستيّ ومن لب تشنه‌تر از تو زبانت در دهان من گذار اي لاله‌ي احمر ز سوز كام عطشانت فتاده آتشي در دل بسوزم تا زماني كه رسد بر حنجرم خنجر
جاي برگشتن به خيمه رفت سوي كوفيان گوييا اين بوده تنها آرزوي كوفيان راه وا كردند تا اكبر بيايد بينشان عقده‌اي ديرينه وا شد از گلوي كوفيان جذر و مدّ تيغ و شمشير عدو بي‌سابقه است شد پُر از خون علي‌اكبر سبوي كوفيان بعد از آنكه جاي سالم در تن اكبر نماند صحبت از مرگ حسين شد گفتگوي كوفيان
حرمْ بي‌تاب و من رفتم، دلم خوناب و من رفتم دو دستت در دعا باشد، تو در محراب و من رفتم تو مانديّ و غم ماندن، من و يك لشگر از دشمن تو ماندي خيمه‌گاه و يك، نظر از پشت سر بر من مرا شبه پيمبر خوان، مرا سرمست دلبر خوان به وقت جان فشاني‌ام، مرا ثانيّ حيدر خوان من از ذات علي هستم، ز جام حيدري مستم
چون موج پريشان كردي سينه‌ي دريا را آتش زدي از اشكت جان و همه دلها را پهلوي تو را نيزه بوسيد خبر دارم كردي تو براي من زنده غم زهرا را تو بودي و بابا را امّيد به ماندن بود بعد از تو نمي‌خواهم اي غمزده دنيا را
ناگهان قلب حرم وا شد و يك مرد جوان مثل تيري كه رها مي‌شود از دست كمان خسته از ماندن و آماده‌ي رفتن شده بود بعد يك عمر رها از قفس تن شده بود مست از كام پدر بود و لبش سوخته بود مست مي‌آمد و رخساره برافروخته بود روح او از همه دل كنده، به او دل بسته بر تنش دست يدالله حمايل بسته
چرا افتاده‌اي بر خاك و از جا بر نمي‌خيزي براي ياريم اي پور ليلا برنمي‌خيزي الا اي نوجوان من، فروغ ديدگان من چرا آرام جان من، تو از جا بر نمي‌خيزي پي دلداري من عمه‌ات از خيمه‌گه آمد چو مي‌داند دگر از خاك صحرا بر نمي‌خيزي
