آفتاب كربلا، سوزانده پيكر، حسين، حسين، حسين
مي‌سوزد ازعطش، گلهاي پرپر، حسين، حسين، حسين

آهسته‌تر بتاب، بر لاله‌هاي دشت
آتش گرفته است، گويي فضاي دشت
تنها و تشنه كام، شد ناخداي دشت

حسين، حسين، حسين

تو بي‌يار و ياوري، اي حسين تشنه لب (2)
عزيز پيمبري، اي حسين تشنه لب (2)

فداي لعل و لب عطشان تو
فداي اين سينة سوزان تو
دست يتيمان به دامان تو
حرم را تو سروري، اي حسين تشنه لب (2)

سر خون چكاني به نيزه           تسلاي يتيمان است
به حـال پريشان زينب             لبالب ديده گريان‌است

حرم را به آتش كشيدند
سر تشنگان را بريدند
به هر سو يتيمان تشنه
زترس عدو مي‌دويدند

تسلاي يتيمان است

حسينم ديده‌ها وا كن                غريب است زينب(2)
غريبـان را تماشا كن                 غريب است زينب(2)
حسين خلق عالم شده در عزايت
بگوش جهان مانده بانگ و صدايت
سعادت بُود هر كه باشد گدايت
دل شيعيانت شده مبتلايت

غريب و تنها (حسين من)          ميان گلها (حسين من) واويلا، غريب است زينب (2)

سينه زد جبريل، بر سر نعش، زادة زهرا
كشته شد تشنه، از دم خنجر، نو گل زهرا

چون زمركب شه بر زمين افتاد
لرزه بر قلب عالمين افتاد
زلزله در اركان دين افتاد
خسته و حيران زينب كبري                  آه و واويلا

قتلگاهت حسين نور دلها       دهد بوي زهرا (2)
آمـده مـادرم تـا نشيـند       به بالين گلها (2)

آمدم تا وداعت بگويم
پيكرت را حسينم بجويم
با حسينم غم دل بگويم
مقتلت را زِ اشكم بشويم    دهد بوي زهرا (2)

من عاشق و ديوانه‌ات           اي حسين جانم (2)
تو شمع و من پروانه‌ات       اي حسين جانم (2)

با مهر تو سرشته اين گل من
تنها تويي از آب حاصل من
دوري كربلاست مشكل من
جز با تو نبْوَد آشنا دل من
از غير تو بيگانه‌ام            اي حسين جانم (2)

اگر تو حسيني برادر، بگو پس چرا سر نداري
اگر تو حسيني برادر، چرا حال گفتن نداري

عزيزم چرا غرق خوني، برادر تو نور عيوني
تو خسته ز زخم فزوني، عزيزم شهيدم برادر
بگو پس چرا سر نداري 

مي‌آيد آواي قرآن از سر حسين
مي‌بارد اشك و خون، چشم خواهر حسين

دريغا درد زينب را دوا نيست
مرا كشتي شكست و ناخدا نيست
گل اشك مرا طاقت روا نيست
حسينم وا حسينم

بيا مادر، جان دادنِ حسين باشد تماشايي
منم زينب برِ نعشش نشسته‌ام به تنهايي

***

حسينت غرقه در خون است، بيا مادر تماشا كن
در اين صحرا بيا بزمِ عزا و اشكي بر پا كن
بيا اين اشكِ را مادر، ز اشك ديده دريا كن
چرا بر پيكر خونين فرزندت نمي‌آيي

***

تن حسين مانده به صحرا يا رسول‌الله
ببين به غربت عزيز زهرا يارسول‌الله

يا محمد بين حسينت غرق خون
پيكر او بي‌سر است در خاك و خون
ياورانش كشته در درياي خون                     يا رسول‌الله

برادر جان بي تو در دل صحرا
شده تنها خواهرت گل زهرا

حسين جان اي آبروي دو عالم

تو بالاي نيزه رأس پر از خون 
بروي ناقه‌ام با دلِ پر خون 

افتاده بي‌سرفرزندزهرا       بي‌ياروياوربرخاك صحرا

درد يتيمي درمان ندارد
سوز جدايي پايان ندارد
در سوگ بابا ديگر سكينه
جز ديدگانِ گريان ندارد 

آه ‌كز سر تا قدم افروختم
در ميان آب و آتش سوختم
ديگر از جانِ جهان دل ‌كنده‌ام
من‌ندانم مرده‌ام يا زنده‌ام
آفتاب از آتشِ دل دود شو
اي سپهر نيلگون نابود شو

كربلا من بر تو مهمان آمدم
با سپاهي از عزيزان آمدم
در سپاه من علي‌اكبر است
آن كه شبه حضرت پيغمبر است
خُلق و خوي ميوة جانم علي
هست چون اخلاق و كردار نبي